Ondernemerszin

vrijdag 04 augustus 2017

Ondernemingszin

Elke keer dat ik in Tanzania ben verbaas ik me over de activiteiten die mensen ontplooien om geld te verdienen. Zelfs tijdens een busrit van Mwanza naar Lamadi zie ik die staaltjes ondernemingszin.

Voor vertrek is de bus een markt. Op een rij staan 5 stoelen, zodat er nog een gangpad over is van 35 cm. Dit gangpad wordt gebruikt door de marktkooplieden die lopend door dit paadje hun waar aanbieden. Fruit, groenten, bijbels, schriften, drankjes, popcorn van alles is er te koop. Wanneer  je als buspassagier aan het gangpad plaatsneemt wordt je schouder continu gemasseerd door langs deinende billen en buiken.

Wanneer we vertrekken uit Mwanza zijn er nog een paar plaatsen vrij. Het liefst zou de eigenaar van de bus wachten tot alle plekjes gevuld zijn. Maar onder tijdsdruk vertrekt hij toch. De eerste stop is bij de benzinepomp, want een volle tank is wel nodig voor de trip. Tijdens die stop worden er toch nog extra passagiers gecharterd en dat gaat onderweg bij elke korte stop zo door. Tot de rest van de buspassagiers begint te klagen dat dit wel een lijnbus is en geen minibus (daladala) die overal zijn passagiers oppikt. Ik zeg niets, want ik weet dat ik de buschauffeur heb gevraagd om een paar kilometer voorbij Lamadi een extra stop in te lassen bij de Serengeti Stop Over Lodge waar ik 2 nachten ga verblijven.

Bij elke reguliere stop blijkt dat de markt zich verplaatst heeft naar de ramen. De marktkooplieden lopen nu langs de ramen om hun groene kool, tomaten, aardappels, uien en dergelijke aan te bieden. De passagiers die niet aan het raam zitten buigen zich ongegeneerd voor je langs. Een oude vrouw waarvan haar borsten op nog geen 5 centimeter van mijn neus bungelen, moet blijkbaar hoog nodig een groene kool kopen.

In de bus draait een video met dansende mannen, vrouwen en schuddende billen. Na een kwartier veranderd de bus van een disco in een soort rijdende kerkdienst. Een in pak geklede man begint te bidden, leest een stuk uit de bijbel en preekt minimaal een half uur lang terwijl hij een bijbel constant voor zijn mond houd. Aangezien hij vlak voor me staat ben ik er blij mee dat er iets voor zijn mond zit, want hij preekt nogal met consumptie. Vervolgens wordt er weer een stukje uit de bijbel gelezen en gebeden en daarna volgt de onvermijdelijke collecte. In Magu halverwege de rit stapt de prediker uit met naar schatting een bedrag van € 4,- . Hij stapt weer in een volgende bus en doet weer zijn verhaal. Een nieuw beroep de buspredikant is ontstaan, in alle bussen bestaat het risico dat je deze prediking zal ondergaan.

Happiness een 26 jarige dochter van Stephen Masalu heeft met ondersteuning van de stichting vier jaar middelbare school afgerond. Daarnaast heeft ze op eigen initiatief nog een aanvullende beroepsopleiding gedaan. Helaas is het haar nog niet gelukt om een daarbij passende baan te vinden. Een passende baan wordt in Tanzania ruim gezien. In het landbouw seizoen werkt ze op het land van haar ouders. Daarnaast heeft ze vorig jaar een poging ondernomen om met 50 door haar aangeschafte kippen een kippenfarm te starten. Helaas zijn door ziekte op 4 na alle kippen dood gegaan. Maar Happiness is niet bij de pakken neer gaan zitten en is gestart met haar volgende project. Ze is een varkensboerderij begonnen. 3 varkens heeft ze al 1 beer en 2 jonge zeugen die over enkele maanden geslachtsrijp zullen zijn. Haar plan is om door te groeien naar een bedrijf met 60 varkens. Het voer voor de varkens haalt ze op bij graanmolens en het afval van hotels en restaurants in de stad. Ik vind het telkens weer mooi om te zien dat mensen niet bij de pakken neer gaan zitten maar ook actie ondernemen. Varkenshouden is echt niet de droombaan van Happiness. In een volgend verhaal zal ik vertellen wat haar echte ambitie is, probeer het nu eerst maar zelf eens te raden.

Gerrit Bunschoten.

Delen op social media

FacebookTweetLinkedInPinterestE-mail